Η λεύκη αποτελεί μια χρόνια, επίκτητη νόσο του δέρματος και των βλεννογόνων, που χαρακτηρίζεται απ΄την παρουσία λευκών ή υπόχρωμων κηλίδων στο δέρμα.
Είναι μία μη μεταδοτική, αυτοάνοση πάθηση, η οποία μπορεί να συνυπάρξει με άλλες αυτοάνοσες παθήσεις, όπως η ψωρίαση, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος κ.α. Μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, συνήθως όμως εντοπίζεται στις περιοχές που έρχονται περισσότερο σε «επαφή» με τον ήλιο, όπως είναι το πρόσωπο, τα άκρα και ο λαιμός.
Εμφανίζεται συχνότερα στις ηλικιακές ομάδες μεταξύ 20-30 ετών, με μία μικρή προτίμηση στις γυναίκες.
Η κλινική εικόνα της λεύκης οφείλεται στη μη φυσιολογική λειτουργία των μελανινοκυττάρων, λόγω προοδευτικής καταστροφής ή αδρανοποίησής τους. Συγκεκριμένα, τα μελανινοκύτταρα παράγουν μία ουσία που ονομάζεται μελανίνη και είναι υπεύθυνη για το χρώμα της επιδερμίδας.
Πολύ συχνά, κάποιο άτομο που έχει εμφανίσει λεύκη, αν τραυματιστεί ή πάθει έγκαυμα, τότε στο σημείο εκείνο θα εμφανίσει νέες κηλίδες λεύκης.
Η διάγνωση της νόσου γίνεται απ΄τον δερματολόγο, έπειτα από κλινική εξέταση, αλλά και εξέταση αίματος, για να αποκλειστούν άλλα αυτοάνοσα νοσήματα. Διακρίνεται σε διάφορους τύπους, ανάλογα με το σημείο εντοπισμού και την έκταση των βλαβών.
Η αιτιολογία της λεύκης δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμη. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για τον λόγο που η νόσος εκδηλώνεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως το έντονο συναισθηματικό στρες, η κληρονομικότητα και το ιστορικό ηλιακών εγκαυμάτων.
Η πορεία της νόσου δεν μπορεί να προβλεφθεί. Υπάρχουν ασθενείς που έχουν τις ίδιες βλάβες σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά και άλλοι που οι βλάβες τους επεκτείνονται ταχύτατα. Λόγω αυτού, η έγκαιρη αντιμετώπισή της θεωρείται απαραίτητη.
Θα σου αρέσει σίγουρα:
Αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι ο αποχρωματισμός του δέρματος βρίσκεται σε εμφανή σημεία, η λεύκη μπορεί να έχει έντονες επιπτώσεις στην ψυχολογία του ασθενή. Η δυσχρωμία προκαλεί αυξημένο άγχος, φόβο, χαμηλή αυτοπεποίθηση, αλλά και αίσθημα ντροπής. Οι ψυχοσωματικές επιπτώσεις πολλές φορές είναι έντονες, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται σημαντικά, σε πολλαπλά επίπεδα, η ζωή του πάσχοντα.
Η θεραπεία της λεύκης στοχεύει στην καθυστέρηση της εξέλιξης, κυρίως όμως, στην επαναφορά του φυσιολογικού χρώματος των βλαβών, όπου βέβαια αυτό είναι εφικτό. Η επιλογή της κατάλληλης θεραπείας πραγματοποιείται βάσει πολλαπλών παραγόντων, όπως είναι η έκταση των βλαβών, το σημείο εντόπισής τους, η ηλικία του ασθενή αλλά και κατά πόσο μπορεί ο ίδιος ο ασθενής να τη δεχτεί.
Μερικές απ΄τις συνηθέστερες θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι η φωτοθεραπεία (έκθεση σε τεχνητή υπεριώδη ακτινοβολία), η τοπική αγωγή με φαρμακευτικά σκευάσματα (κρέμες), που στοχεύουν στην καταστολή της φλεγμονής, αλλά και ο αποχρωματισμός του δέρματος, εφόσον οι προσβεβλημένες περιοχές είναι πολύ μεγαλύτερες απ΄τις υγιείς.
Σημαντικό ρόλο παίζει η προστασία απ΄την ηλιακή ακτινοβολία, χρησιμοποιώντας και ανανεώνοντας συχνά ένα αντηλιακό με πολύ υψηλό δείκτη προστασίας (SPF).
Τέλος, οι ασθενείς μπορούν να χρησιμοποιήσουν διάφορα καλυπτικά προϊόντα, που στοχεύουν στη μείωση της χρωματικής διαφοράς, άρα και στην καλύτερη εικόνα του δέρματος αλλά και της ψυχολογικής τους κατάστασης.
