Ιγμορίτιδα: Αίτια, συμπτώματα & θεραπεία

Ιγμορίτιδα είναι η φλεγμονή μιας μικρής αεροφόρου κοιλότητας που βρίσκεται εκατέρωθεν της μύτης και λέγεται ιγμόρειο άντρο. Υπάρχουν 2 ιγμόρεια αριστερά και δεξιά της ρινός. Ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά και για να περιγραφούν οι φλεγμονές και των υπολοίπων παραρρίνιων κοιλοτήτων (ηθμοειδή, μετωπιαίος, σφηνοειδής) που βρίσκονται στο πρόσωπο και στην ιατρική καλούνται παραρρινοκολπίτιδες.

Αίτια ιγμορίτιδας

Μία ιγμορίτιδα μπορεί να προκληθεί από τα ακόλουθα:

• Φλεγμονές της μύτης : ρινίτιδα, κρυολόγημα, γρίπη
• Από τραυματισμούς της μύτης και των γειτονικών περιοχών
• Από ρινική απόφραξη λόγω ανατομικών ανωμαλιών (σκολιωτικό -στραβό- διάφραγμα, υπερτροφικές ρινικές κόγχες, αδενοειδείς εκβλαστήσεις –τα «κρεατάκια»- στα παιδιά), λόγω αλλεργικών καταστάσεων, πολυπόδων, κ.α
• Από φλεγμονές των δοντιών ή αφαίρεση τερηδονισμένων δοντιών της άνω γνάθου
• Από φλεγμονές του φάρυγγα και του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος: αδενοειδίτιδες (στα μικρά παιδιά), αμυγδαλίτιδες, φαρυγγίτιδες, λαρυγγίτιδες.

Συμπτώματα ιγμορίτιδας

Η συμπτωματολογία μιας ιγμορίτιδας προσομοιάζει με αυτήν ενός κρυολογήματος δηλαδή : αίσθημα «μπουκώματος» της μύτης, δυσχέρεια ρινικής αναπνοής, εκροή παχύρρευστης κίτρινης βλέννης από τη μύτη, πονοκέφαλος, αίσθημα βάρους στο κεφάλι, δεκατική πυρετική κίνηση, ανοσμία, καταβολή και κακοδιαθεσία του αρρώστου. Σπανιότερα επίσης, μπορεί να παρατηρηθεί και πρήξιμο στα βλέφαρα.

Εάν παρατηρηθεί κάτι από τα παραπάνω, ο ασθενής θα πρέπει  να απευθυνθεί  στον ωτορινολαρυγγολόγο, ώστε να τεθεί η διάγνωση και να ξεκινήσει άμεσα η θεραπευτική αγωγή.

Θεραπεία ιγμορίτιδας

Στις οξείες ιγμορίτιδες η ενδεδειγμένη θεραπευτική αντιμετώπιση αφορά τη χορήγηση φαρμάκων (παυσίπονα, αποσυμφορητικά, αντιβιοτικά), που έχουν ως σκοπό την  αντιμετώπιση της οξείας φλεγμονής. Η σωστή και επαρκής πλύση της ρινός για την απομάκρυνση των εκκρίσεων, σε συνδυασμό με την χρήση κατάλληλων ρινικών σπρέυ είναι κεφαλαιώδους σημασίας μαζί με την αντιβιοτική αγωγή για την εκρίζωση της φλεγμονής. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν ρινικά αποσυμφορητικά για ολιγοήμερη χρήση, ρινικά σπρέυ κορτιζόνης καθώς και εκνεφώματα με φυτικούς παράγοντες που ενισχύουν την άμυνα του ρινικού βλεννογόνου για πολυήμερη χρήση καθώς αυτά δεν προκαλούν εθισμό ή φαρμακευτική ρινίτιδα.

Το σημαντικό βήμα σ ’αυτές τις περιπτώσεις είναι η σωστή κλινική εξέταση του αρρώστου η οποία πιθανό να αναδείξει ανατομικούς παράγοντες οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την ανάπτυξη της φλεγμονής και η παρουσία των οποίων θα οδηγήσει σε υποτροπή της νόσου ή ακόμα και σε χρονιότητα. Τέτοιες καταστάσεις είναι οι διογκωμένες αδενοειδείς εκβλαστήσεις (τα λεγόμενα «κρεατάκια») στα μικρά παιδιά, οι πολύποδες της ρινός , το σκολιωτικό (στραβό) ρινικό διάφραγμα, η υπερτροφία των ρινικών κογχών, τα οποία πρέπει  να αντιμετωπιστούν χειρουργικά διότι προδιαθέτουν σε υποτροπές και χρονιότητα της κατάστασης.

Η αφαίρεση των αδενοειδών εκβλαστήσεων, η αφαίρεση των πολυπόδων ρινός, ο ευθειασμός ενός στραβού ρινικού διαφράγματος και ο καυτηριασμός των κάτω ρινικών κογχών με σύγχρονες μεθόδους (ραδιοσυχνότητες), είναι χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνται αν ανευρεθούν οι αντίστοιχες ανατομικές ανωμαλίες.

Τα σημεία κλειδιά που θα πρέπει να έχει υπόψη του ο ασθενής είναι ότι η έγκαιρη διάγνωση και έναρξη της θεραπευτικής αγωγής καθώς και η ανεύρεση από τον γιατρό τυχόν ανατομικών ανωμαλιών που ευθύνονται για επανειλλημένα επεισόδια παραρρινοκολπίτιδων θα οδηγήσει στην αποτροπή εμφάνισης της χρονιότητας.